Eenzaam

Zondagmorgen vroeg keerde Guido, moe maar voldaan na zijn eerste week in Spanje, terug naar zijn eigen berg in Frankrijk. Ik zwaaide hem enigszins weemoedig uit, in de vaste veronderstelling dat de twee weken van eenzaamheid en bezinning waren aangebroken. Alhoewel de moed mij vooraf soms in de schoenen zonk, heb ik er ook steeds veel zin in gehad. Plannen zat: veel op mijn Spaans studeren, lezen, nadenken, lange wandelingen om het hoofd leeg te maken, muziek luisteren, filmpjes maken.
Het liep die zondag natuurlijk allemaal iets anders, zoals dat gaat in Spanje. Het lukt maar zelden om een hele dag lang alles volgens plan af te werken.
Om twee uur pakte ik net de blauwe kaas uit de koelkast om daar iets makkelijks mee te gaan knutselen, toen er getoeter vanaf de oprit klonk. Jose Luis.

Jose Luis en zijn familie hebben een fantastisch familierestaurant in Ametlla de Mar: Poniente (Zonsondergang). Moeder Poniente kookt, zus Poniente bedient en Jose Luis staat ze bij waar ze hem nodig hebben. Deze mensen kunnen zich oprecht niet voorstellen dat een meisje van veertig zich wel redt, zo in haar eentje op de berg. Volgens Rick zoeken Spanjaarden altijd naar redenen om zoveel mogelijk dingen samen met anderen te doen, maar de voornaamste reden van zijn bezoek is dat Jose Luis wel een paar frisse oren kan gebruiken voor zijn zorgen.

Hij stapt binnen en vraagt of ik al heb gegeten, drinkt een kopje koffie, maakt volkomen onnodig maar goed bedoeld een vuur in de open haard en neemt me vervolgens mee naar het restaurant voor een fantastische paella. Twee uur lang bespreken we zijn privéleven in het Spaans. Het gaat me beter af dan ik dacht, en Jose Luis complimenteert me. Hij voegt er aan toe dat de meeste toeristen het niet eens proberen. Hm.

Jose Luis heeft in de zomer zijn eigen goedlopende restaurant in Ametlla de Mar. Normaal gezien werkt hij de rest van het jaar in Parijs, waar ook zijn (ex)vrouw en kind van tien jaar oud wonen. Maar in Parijs kan hij zijn draai niet vinden. Zijn vrouw en hij zijn min of meer uit elkaar en in tegenstelling tot wat hij altijd heeft gedacht: Cataluña blijkt heel goed zijn favoriete levensstijl te passen.
Parijs is heel ver weg, maar daar geniet hij van allerlei leuks op cultureel gebied en het is de plek waar zijn kind woont. In Ametlla is in de winter geen werk en er valt hier niets te beleven, maar het leven is hier een stuk goedkoper en beter te verdragen dan in het dure en hectische Parijs. Aldus zijn dilemma. Hij vertelt het allemaal net iets anders, maar daar komt het op neer.

Na de koffie met orujo wordt ik weer in de auto gezet. Jose Luis laat me zijn huis zien. Hij laat me verschillende prachtige strandjes in de omgeving zien. Hij rijdt nog even door naar L’Hospitalet en langzaam wordt het donker. Dag dag. Zucht. Ik vind het lief bedoeld en best leuk, maar wel iets teveel tegelijk. Ik wil niet onbeleefd zijn, dus ik laat het gebeuren.

Op de terugweg val ik verschillende keren in slaap. De verwarming in de auto staat op tien en de paella doet zijn werk. Jose Luis babbelt verder en heeft niets in de gaten.

Thuisgekomen maakt hij nogmaals vuur en verschanst zich vervolgens in de stoel voor de haard. Na een half uur wordt het hem duidelijk dat ik het heel gezellig heb gevonden, maar nu wel een beetje moe ben en graag even alleen wil zijn.
Hij vraagt me nog of ik misschien het nieuwe menu voor zijn restaurant in het Engels wil vertalen. Natuurlijk wil ik dat, dus er is alvast een reden om nog eens langs te komen.

Wordt vervolgd.

Lekker even alleen met de hondjes