Mijn man houdt van spelletjes. Gezelschapsspelletjes wint hij altijd. Zonder enige schaamte en terughoudendheid. Met groot plezier. Van mijn man verliezen is -naast het spelen van het spelletje zelf- een hele pijnlijke aangelegenheid. Voor mij dan. Ik haat spelletjes. Ik wil het niet, het interesseert me niet, ik vind het niet gezellig en niet leuk. 

Toch gebeurt het me dat ik -na heel veel aandringen en morele (doe niet zo ongezellig) chantage- meespeel, voor zijn plezier en dat van zijn vrienden. En dan blijkt het steevast een spelletje met spelregels die ondoorgrondelijk zijn, die bovendien gedurende het spel voortdurend veranderen. Ondanks dat ook het winnen hem veel plezier doet, de reden dat ik in de eerste plaats -weliswaar na heel hard aandringen- meedeed: als ik van hem verlies slaat mijn liefde om in pure haat. Ik baal ervan dat ik me heb laten lenen voor het bereiden van zijn zegetocht.

Het stomme is, ik doe dus niet eens echt mijn best om het spelletje te winnen. Ik ben helemaal geen partij. 

Ja, zo kan ik ook winnen.