Deze reis gaat helemaal over mezelf. Dat vind ik spannend en ik ben daar best zenuwachtig over.

Opa aan de telefoon: ‘Zenuwachtig? Jij weet toch altijd precies wat je wil?’

‘Jahaaa opa, maar dan moet het ook nog wel even gebeuren!’

Opa heeft er wel vertrouwen in. 

‘Doe je rustig aan? Nou, maar dat doe jij wel. Dat komt wel goed.’

Ik maak een instemmend geluid, want inderdaad, zo ben ik, voorzichtig. Soms jammer, maar nu komt het toch maar even goed van pas.

‘Je bent een kanjer. Geniet ervan en als je kloris er straks ook is, dan kruip je maar eens lekker tegen elkaar aan. Dat is toch het mooiste wat er is?

Laatst moest ik nog aan je denken, zoals je voor op het dek van de boot lag te zonnen. Weet je nog? In je bikini!’

Ik schater. Dat moet op mijn vijftiende geweest zijn. Een onzeker, lief en stakerig pubertje met mierentietjes in een bikini, dat zal me wat geweest zijn.

‘Wat een geweldige vrouw ligt daar, dacht ik toen.’

Ach, wat een schat is het toch.

Het leven valt opa zwaar. Vorige maand is eén van zijn zoons, Onne, overleden. ‘Als je zulke dingen van anderen hoort, zeg je: wat erg. En dan gaat het weer weg. Maar als het jezelf overkomt, dan gaat het niet meer over. Het blijft bij je.’

‘Ik denk de laatste tijd ook vaak dat het goed zou zijn om weer eens eventjes om me heen te gaan kijken, een reisje te maken. De zinnen verzetten.’

Als we ophangen (‘Dag lieve schat, twintig dikke pakkerds’) denk ik, zoals altijd, waarom bel ik hem niet wat vaker?